عصر جدید ناامنی اروپا

آیا اروپا در دوران ترامپ می تواند برای امنیت به آمریکا تکیه کند؟ اکنون پاسخ نامزد جمهوری‌خواه (دونالد ترامپ) این است: اروپا نمی‌تواند و نباید به آمریکا تکیه کند. در 10 فوریه، دونالد ترامپ در یک گردهمایی در کارولینای جنوبی گفت که روسیه را برای حمله به هر عضوی از ناتو که حداقل 2 درصد از تولید ناخالص داخلی را برای اقدامات دفاعی صرف نکند، تشویق خواهد کرد. با انجام این کار، او اصل بنیادین اتحاد دفاعی را (اینکه حمله به یک عضو، حمله به همه‌ اعضا است) واژگون کرده است. پیشنهاد ترامپ مبنی بر اینکه در عوض به دولت ولادیمیر پوتین اجازه می دهد «هر کاری که می خواهد انجام دهد» خشم پیش‌بینی‌شده‌ای را برانگیخت. کاخ سفید اظهارات وی را «وحشتناک و روان پریشانه» توصیف کرد، در حالی که ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو هشدار داد که ترامپ «سربازان آمریکایی و اروپایی را در معرض خطر بیشتری قرار داده است». اظهارات او از نظر کیفی با اظهارات گذشته‌اش در مورد ناتو متفاوت بود. ترامپ نه تنها اروپا را به خاطر صرف هزینه اندک برای دفاع سرزنش نکرد، بلکه از تجاوز احتمالی روسیه استقبال کرد. تحسین رئیس جمهور سابق از برخی مخالفان و رقبای آمریکا – همانطور که شاهد تمجید او از شی جین پینگ و کیم جونگ اون بوده‌ایم - یک بار دیگر آشکار است.
اما بزرگان و عوامل امنیتی اروپا که در 16 فوریه برای کنفرانس امنیتی سالانه مونیخ گرد هم آمدند، نمی توانند بگویند که به آنها هشدار داده نشده است. چرا که در سال 2018، ترامپ تهدید کرد که اگر کشورهای اروپایی به تعهدات خود در مورد هزینه‌های پرداختی عمل نکنند، ایالات متحده را از ناتو خارج خواهد کرد. زمانی که او این اظهارات را بیان کرد، تنها چهار عضو به هدف ناتو (که 2 درصد از تولید ناخالص داخلی را صرف دفاع کنند) دست یافتند. اکنون شمار آنها به 11 رسیده است: لهستان، ایالات متحده، یونان، استونی، لیتوانی، فنلاند، رومانی، مجارستان، لتونی، بریتانیا و اسلواکی. این تغییر بیشتر مدیون جنگ طلبی ترامپ است تا توسعه طلبی روسیه. در سال 2015، یعنی یک سال پس از الحاق کریمه توسط پوتین، اروپا شروع به افزایش هزینه های دفاعی کرد. با این حال، حتی در حال حاضر، وزنه‌های سنگین اقتصادی مانند فرانسه و آلمان همچنان از این هدف فاصله دارند و اروپا برای جهانی که فاقد حفاظت امنیتی ایالات متحده باشد، آماده نیست. از دیدگاه امانوئل ماکرون از «استقلال استراتژیک» چیزی بیش از یک آرزو باقی نمانده است و وعده‌ اولاف شولز، صدراعظم آلمان مبنی بر 100 میلیارد یورو هزینه دفاعی بیشتر، با وجود ریاضت مالی کشورش به چالش کشیده شده است. در میان سردرگمی و خود‌ رضایتمندی، تهدیدها در حال افزایش هستند.
سرویس اطلاعات خارجی استونی در آخرین گزارش سالانه خود هشدار داد که روسیه قصد دارد تعداد نیروهای مستقر در امتداد مرز خود با کشورهای بالتیک و فنلاند را دو برابر کند. ترولز لوند پولسن، وزیر دفاع دانمارک، اوایل این ماه پیشنهاد کرد که روسیه «ماده 5 و همبستگی ناتو» را در سه تا پنج سال آینده محک خواهد زد. وی افزود: «این ارزیابی ناتو در سال 2023 نبود. این اطلاعات جدیدی است که در حال حاضر به منصه ظهور رسیده است». بریتانیا نیز به همین ترتیب برای این دوره‌ جدید آماده نیست. دولت سوناک تایید کرده است که قصد دارد تا سال 2025 تعداد ارتشیان دایمی را از 82000 به 72500 کاهش دهد که کمترین میزان از زمان ناپلئون است. گزارش اخیر کمیته‌ منتخب دفاعی مجلس عوام با عنوان «آیا برا جنگ آماده هستید؟»، هشدار داد که نیروهای مسلح «کمبود توانایی و کمبود ذخایر دارند، و پرسنل خود را سریع تر از اینکه بتوانند جذب کنند، از دست می دهند.» مانند بسیاری از حوزه های عمومی، نیروهای مسلح به دلیل سرمایه گذاری ناکافی، بی توجهی و تدارکات ناموفق ضعیف شده اند. به این صورت که بریتانیا با در دست داشتن 2 ناو هوا‌پیما‌بر معیوب، در وضعیت مضحکی قرار گرفته است.
برای دهه‌ها، بریتانیا و اروپا از ثمرات «بهره‌ صلح» برخوردار بوده‌اند (کاهش هزینه‌های دفاعی که پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی انجام شد.) اما این دوران دیگر به پایان رسیده است، چرا که غرب با روسیه‌ کینه‌توز، چین توسعه طلب و ایالات متحده‌ به شدت انزواطلب روبرو می شود. کشورهای اروپایی باید برای آینده ای آماده شوند که در آن به جای 2 درصد نزدیک به 3 درصد تولید ناخالص داخلی را برای دفاع هزینه کنند. مانند دوره های جنگ قبلی، این امر مستلزم مالیات بیشتر از ثروتمندان است. توهمات آزادیخواهانه «دولت محدود» - دولت کوچک یا دولت محدود یک اصل و نظریه در مورد سیستم های دولتی است که کمترین دخالت را در زندگی شهروندان دارند - و کاهش شدید مالیات در عصر جدید ناامنی جایی ندارد. در عصر سیاست ترامپ، متحدان ایالات متحده باید تقویت شده و دوباره سازماندهی شوند - آن ها دیگر نمی توانند به حمایت تضمین شده‌ یک ابرقدرت تکیه کنند. حتی اگر اروپا از دومین ریاست جمهوری ترامپ در امان بماند، نباید توهماتی درباره‌ آینده تاریکی که در انتظارش است داشته باشد.